Jaloeziebelasting

Voor sommige zaken heb je een gunfactor nodig. Dat geldt in de privésfeer maar zeker ook in de zakelijke sfeer. Je ziet maar al te vaak dat ondernemers elkaar een order gunnen, gemeenten die een ondernemer een kans bieden, personen die een functie hebben vervuld in de regering en dan een hoge positie elders kunnen gaan bekleden en zo zou ik nog wel wat kunnen opnoemen. Dat heb je nodig om de economie draaiende te houden. En ofschoon onze economie het niet slecht doet, betwijfel ik of wij een gunrijk volkje zijn. In sommige landen staan wij helaas niet te boek als gunrijk volkje, omdat de cultuur daar ernaar is dat men elkaar nog meer gunt. Wat wij dan in verhouding doen en al heel wat vinden, wordt daar met een lacher afgedaan. En recentelijk heeft de regering daar ook naar buiten toe blijk van gegeven. Op Prinsjesdag is namelijk de jaloeziebelasting geïntroduceerd. Ik dacht eerst dat ze nog meer open ramen wilden hebben (daar staat Nederland immers ook bekend om), maar dat was het niet.

Wat is namelijk het geval: Jaren hebben we geroepen dat de vermogensrendementsheffing aangepast moet worden. Het heeft op de kop af 15 jaar geduurd, maar nu krijgen we eindelijk onze zin. En hoe. De vermogensrendementsheffing wordt aangepast: Hoe meer vermogen men heeft, hoe hoger het tarief. Alle fiscaal deskundigen die al jaren, wat zeg ik decennialang roepen dat een vlaktaks het beste is, kunnen inpakken. We gaan terug naar een progressieve heffing: de spaarbelasting alias jaloeziebelasting.( Hulde voor Wiegel, want hij is de naamgever van de belasting. Ik mag die man wel (hetgeen overigens niets zegt over mijn politieke voorkeur)). Eerder hebben de banken er al blijk van gegeven een grote haat en nijd cultuur te ondersteunen: daar was de graaicultuur al ruimschoots aanwezig. Vervolgens hebben zij op de beleggingen een heffing geïntroduceerd voor niets doen: voor het aanhouden van een belegging (of liever gezegd het mislopen van het begeleiden van orders door de introductie van zelfbeleggen omdat zij daar veel te veel van opslokken) moet je aanzienlijke bedragen dokken. Ik acht dat geen gunnen aan de banken, maar het misgunnen van opbrengst aan de klant die wellicht slimmer was dan de verantwoordelijke voor de beleggingen van de klanten voor de bank. En de achtergrond daarvan: jaloezie. De een na de ander wordt er in de financiële wereld uitgesmeten, maar de kosten voor het aanhouden van geld (lees: het hebben van een bankrekening) zijn hoger dan ooit. Terwijl er geen hond meer werkt toch? Meer jaloezie en misgunfactor kun je volgens mij niet hebben. Het hele verhaal heeft nu wel een voordeel: ik snap eindelijk wat de reorganisatie bij het Ministerie van financiën en de Belastingdienst inhield: Alle slimmerds eruit en de graaiers en centenneukers mogen blijven zitten. Want zeg nu zelf: welke …… krijgt dit nu bedacht? U en ik niet mag ik hopen.

Het wordt de hoogste tijd dat we kleur gaan bekennen. Dat we gaan toegeven dat we elkaar niets gunnen en een stel jaloerse loeders zijn. Meer vermogen of slim belegd: afpakken die handel. Onroerend goed als buitenverblijf: je deel als belastingdienst opeisen. Groen en geel van jaloezie, wordt nu dus groen en geel van de belasting (ik kan me daar overigens iets bij voorstellen). Als u mij morgen of zo tegenkomt en ik zie er niet zo fleurig uit, denk dan niet aan allerlei problemen als een slecht huwelijk, grieperig of moeilijk werk of dergelijke maar: goh, die ziet groen en geel DOOR jaloezie: Ik werk me helemaal suf door advisering over de belastingplannen van die jaloerse loeders!

Rianne Kavelaars-Niekoop, voorzitter Stichting NIBA